Mijn zoektocht in psychische problemen – Gastblog #47 Fauve

Hey! Ik ben Fauve, 16 jaar en in dit artikel deel ik mijn verhaal rondom mijn psychische problemen met jou. In mijn jeugd heb ik te maken gehad met een aantal trauma’s en een slechte thuissituatie. Dit deed veel met mij en op 13-jarige leeftijd ben ik daarom vrijwillig opgenomen in een kinder en jeugdpsychiatrie. Ik volgde mijn therapieën en probeerde zo goed mogelijk deel te nemen aan het programma. Het vroeg veel van mij en net voor mijn opname kreeg ik ook nog te maken met zelfverwonding.

Mijn zoektocht in psychische problemen deel 1

Ontslag

Na vier volle maanden van gesprekken en therapieën ging ik op ontslag. Ik weet nog dat ik dit doodeng vond omdat ik terug in het normale zou moeten meedraaien. Na een paar maanden zo hard mijn best doen het normale te volgen werd ik gedwongen opgenomen. Niet omdat ik niet wou maar omdat er eigenlijk geen plek was en ik toch moest opgenomen worden. Ik werd in een volwassen gesloten psychiatrie opgenomen voor de komende 19 dagen. Ik had namelijk weer met nieuwe trauma’s te maken gehad.

Na die 19 dagen besliste de jeugdrechter dat ik terug naar dezelfde psychiatrie ga als waar ik de eerste keer tijdens mijn opname zat. Ik wist niet wat ik moest voelen, maar liet het allemaal maar gebeuren. Ik zou er in eerste instantie twee weken zitten. Maar twee weken werden twee maanden en uiteindelijk zat ik er anderhalf jaar…

Psychiatrie

Anderhalf jaar in een psychiatrie zitten, het had zijn voor en nadelen. Zo leerde ik er goede vrienden kennen en moest ik er ook van eentje afscheid nemen. Na bijna twee jaar lang opgenomen geweest te zijn kon ik op 6 juli 2020 ergens anders naartoe en dus ben ik in een instelling gaan wonen.

Het is een instelling maar nog met de nodige therapieën. Zo krijg ik hier hondentherapie, muziektherapie,psychotherapie en kan ik praten met mijn psychiater. Alle afspraken een keer per week. Het is voor mij een gezondere omgeving in plaats van een psychiatrie. Ik heb hier stappen leren zetten zoals de trein nemen naar vrienden, soms naar school proberen gaan, contact met bepaalde mensen en nog zoveel meer!

Mijn zoektocht in psychische problemen deel 2

Eenzaam

Ondanks de liefdevolle hulp had ik nog vaak het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond, maar mijn begeleiders bewezen het tegendeel. Soms ging ik nog op crisisopname ergens in een psychiatrie voor mijn rust of omdat ik mijn eigen veiligheid niet kon garanderen. Ondertussen ben ik 16 jaar en sta ik al sterker in het leven. Toch bleef ik het eenzame gevoel hebben.

Een hulphond

Ik was en ben enorm dubbel over mijn gevoel. Want ja ik heb een doodsdrang, maar die vechtlust om te blijven vechten is er ook nog steeds. En dus kwam ik zelf met een oplossing, een hulphond. Het was voor mij dus heel dubbel of ik in dit traject zou stappen of niet. Eerst en vooral heb ik het idee tegen mijn instelling moeten zeggen. Ik had hier enorm veel bang voor dat ze niet akkoord gingen gaan. (Ik had ondertussen al wat contact met een organisatie die me zou kunnen helpen mijn pup tot hulphond op te leiden.). Maar het mooie was, ze gingen akkoord! Toen begon het echte werk.

De zoektocht naar een hulphond

Ik begon met berichtjes te plaatsen in vele honden groepen over dat ik een gastgezin moest vinden voor een hulphond, maar omdat ik geen breed netwerk heb leverde dit niets op. Toen de baas van mijn instelling een berichtje postte op de Facebook leverde het meer dan 100 keer gedeelde berichtjes op en heb ik een gastgezin gevonden die bereid zijn mij te helpen de hond op te voeden. Ik vind dit allemaal heel spannend. Maar nu laat het volgende probleem zich zien. De kosten.

Crowdfunding

Omdat ik 16 jaar ben kan ik nog niet alles zelf betalen en ik wil ook niet dat het gastgezin alles alleen betaald. Ik ben een crowdfunding gestart en deze is al een paar keer gedeeld, maar heeft jammer genoeg nog niks opgeleverd. Ik zoek dus een breder netwerk en zo kwam ik hier op neer! Het is enorm moeilijk om mensen te vinden die een kleine bijdrage willen geven of het bericht willen delen.

Daarom vraag ik jouw hulp! Al het geld gaat naar mijn lieve pup, de trainingen, tuigjes, dierenartskosten, eten, enz. Ik zou je enorm dankbaar zijn als je iets kleins stort of het bericht op mijn insta verder deelt (@recovery.with.scars)

Dankjewel om dit te lezen en je tijd te nemen hiervoor. Mij lieve Zody en ik zijn je alvast dankbaar

Veel liefs,

Fauve

– Wil jij ook graag een gastblog schrijven? Laat een bericht achter via het contactformulierof stuur mij een DM op Instagram.