Praten over mentale problemen – Gastblog #23 Lucinde
Meer dan drie maanden geleden. 4 oktober 2020. Dat was de dag dat Linne een oproep deed op haar Instagram story, met de vraag of er iemand interesse had om een gastblog te schrijven. Ik werd meteen enthousiast, want ik was net een beetje begonnen met het schrijven van meer dan gedichten. Nog wiebelig en een beetje nerveus, maar ik was begonnen. Ik dacht aan alle ideeën die ik kon uitwerken, aan wat ik de wereld in kon gooien als advies, hulp, of gewoon alleen maar herkenning voor anderen. Herkenning, erkenning in mentale problemen. Het hielp en helpt mij zelf ontzettend om verhalen en teksten van andere mensen te lezen, en het gevoel te krijgen alsof ik er niet alleen zo voor sta.
Praten over mentale problemen
Dat ik niet alleen chronische pijn heb, of mentale problemen. Dat er mensen zijn die net zo met het leven worstelen, of net zo hun lichaam tegen zich hebben. Dat was het hele idee. Maar er kwam bar weinig van. Mijn hersenen werkten tegen, mijn lijf werkte tegen, het leven werkte tegen. Nogal.
Mijn naam is Lucinde. Ik ben 23 jaar oud en ik deel veel over mijn mentale gezondheid (of eigenlijk het missen daarvan) op mijn Instagram account. Doormiddel van gedichten, tekeningen en foto’s laat zien hoe het leven met voornamelijk autisme, een eetstoornis en depressie is. Klinkt als een hele rij, maar dat is het jammer genoeg ook.
Twijfels over mijzelf
Soms merk ik, en daar ben ik vast niet de enige in. Dat ik me voor de hoeveelheid stempeltjes en labeltjes schaam. Waar ik er eerst opgelucht door was, want eindelijk was er iets te verklaren van mijn gedrag, ben ik er nu best onzeker over. Onzeker over het beeld wat mensen krijgen bij het horen van zo’n lijstje, onzeker over mijn eigen zijn. Ben ik wel authentiek mijzelf? Ben ik niet nep, door alle medicatie die ik slik bijvoorbeeld. Door alle stempels die op mijn gedrukt zijn? Heb ik geen ander beeld van mijzelf gekregen hierdoor?
Behandeling
Deels wel, deels ook niet. Ik heb na best wat jaren in de GGZ best wat medicatie geprobeerd. Voornamelijk antidepressiva. Ik heb een periode heel erg geworsteld met het idee dat ik geen medicatie wilde slikken omdat ik bang was dat mijzelf niet meer zou zijn. Dat mijn karakter anders zou worden bijvoorbeeld, of dat ik overal boos om zou worden, vlak zou worden of nergens meer zin in zou hebben.
Als je kennis hebt van depressies dan zou je weten dat deze dingen ook in het symptomen lijstje staan. Toch was de angst om zodanig te veranderen heel erg groot, en ben ik er vanuit mijzelf ook erg op tegen geweest om maar iets van antidepressiva te proberen.
Beter omgaan met mentale problemen
Nu ben ik op het moment heel erg blij, of nou ja in hoeverre dat kan, dat ik toch de stap heb genomen om te starten met medicatie. Ik slik ondertussen best veel medicijnen, waar ik ook weer een hele bladzij over zou kunnen schrijven hoe ik mij daarover voel, maar ik ben me toch ook wel heel bewust van het feit dat ik zonder medicatie niet zo ver gekomen was. Het heeft me in de zwarter dan zwarte stukken ondersteund, ook al voelde het vaak ook niet zo eerlijk gezegd.
Ik weet dat er best wel wat stigma rond medicatie slikken ligt, daarom wilde ik er ook wat over schrijven. Omdat het niet iets is om je voor te schamen, of je nou antipsychotica, antidepressiva of wat ook slikt. Het zijn net zo goed hulpmiddelen, net als een bril, krukken of een rolstoel. Het gebruik op een bepaald moment van je leven, sluit niet uit dat je nooit meer zonder kunt.
Dankjewel dat je het artikel tot hier hebt willen lezen. Ik hoop dat het je herkenning of erkenning heeft gegeven.
Wil je mij blijven volgen? Dat kan op Instagram, @luuzel.
Liefs!
– Wil jij ook graag een gastblog schrijven? Laat een bericht achter via het contactformulier of stuur mij een DM op Instagram.