Omgaan met mentale problemen – Gastblog #5 Mirthe
Hoi. Ik ben Mirthe en het leek me leuk om eens als gast op de blog van Linne te verschijnen en hierbij misschien mijn steentje bij te dragen. Ik was helemaal blij dat ik dit mocht doen en toen kwam het leven om de hoek kijken. In dit blogartikel vertel ik meer over omgaan met mentale problemen en deel ik meer over mijn angststoornis.
Dit ben ik!
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 22 jaartjes jong en vecht ik met body positivity, 2 trauma’s, een burn-out en een angststoornis waar ik 6 jaar lang niks van af wist.
Ik leef heel afgelegen in een dorpje in het zuiden van Limburg samen met mijn familie en tijdelijk ook mijn vriend. Naast mijn zijde staan ook nog mijn kater Monster en mijn konijn Demon.
Wat mij zo dagelijks bezig houdt zijn mijn werk en mijn Instagram blog waar ik mijn verhaal deel, ook verzorg ik mijn plantenfamilie van zo’n 60 planten en ben ik hier en daar lekker creatief bezig.
Niet is wat het lijkt
Toch is een normaal leven leiden iets dat ik zie als moeilijk. Jaren lang heb ik een leven geleid zoals bijna iedereen. Ik ging naar school, had hobbies, familie problemen, lichamelijke kwalen en persoonlijke zorgen. Tot dat ik mijn gezondheidsverklaring moest afleggen voor mijn rijbewijs. Hiervoor moest mijn dokter een bewijs geven dat ik geen last meer had van mijn mentale gesteldheid, aangezien dat ik twee (onverwerkte) trauma’s heb. Maar tot mijn grote verbazing was dat niet het ergste, ik had blijkbaar een angststoornis.
Omgaan met mentale problemen
Dat is het moment geweest dat ik mij af vroeg wat dat in zou houden, zo’n angststoornis.
Dus februari dit jaar besloot ik onderzoek te doen en mijn wereld storten in, alles dat ik had opgebouwd de afgelopen jaren verdween als sneeuw voor de zon. Ik was al jaren lang mentaal ziek en ik kon er niks aan doen. Waarom wist ik dit niet, waarom kreeg ik geen hulp hiervoor, dus alles waar van ik dacht dat het mijn persoonlijkheid was en al die stomme kwaaltjes, waren nu symptomen van MIJN stoornis???
Op dat moment leek het als of ik helemaal opnieuw moest beginnen. Als of ik opnieuw moest leren om gaan met mensen, met dagelijkse taken, dingen die ik uit gewoonte deed en zelfs opnieuw moest leren om te gaan met mezelf.
Het is oke om niet oke te zijn.
Ondertussen zijn we zo’n 5 maanden verder en gaat het (voor mijn doen) enorm goed. Ik heb werk, ik doe mijn ding, ik leer nog elke dag en probeer rustig aan te doen.
Sinds ik weet wat mijn stoornis in houdt, er meer over lees en er over praat met andere gaat het steeds beter. Ik weet heel goed dat een echt normaal leven er bij mij niet in zal zitten. Dat ik toch dagelijks voor uitdaging kom te staan die ik moet overwinnen en dat ik moet aanvaarden dat ik een lange en heel erg ingewikkelde handleiding heb. En dat is totaal oke. Want iedereen is menselijk en iedereen heeft wel iets waar we rekening mee moeten houden.
Ik ben niet minder omdat ik deze zogezegde labels draag. Ook weet ik dat we het allemaal stapje voor stapje doen en we ons eigen leven niet kunnen vergelijken met die van een ander. Toch hoop ik ook wel stiekem dat er een tijd komt dat ik minder zorgen heb en ook echt daadwerkelijk kan genieten van het leven.
Weet dat het totaal oké is om je eigen leven te leiden en dit te doen op jouw tempo.
Mocht je nou nog meer willen lezen over mijn levensverhaal dan kan je me altijd volgen op Instagram (meaemyrtus) en stuur me gerust een berichtje.
Dankje voor het lezen en heel veel liefde van,
Mirthe