Mijn kankerverhaal – “Ik had lymfeklierkanker” – Gastblog #27 Marloes
Marloes kreeg op haar 22e te horen dat ze lymfeklierkanker had. In dit blogartikel deelt Marloes uitgebreid haar kankerverhaal.
Het is vrijdag 14 december 2019. Mijn vriend en ik kruipen in bed. We zijn net thuisgekomen van een heel leuk feest. Naast mij hoor ik mijn vriend al vrij direct rustig ademhalen. Een teken dat hij slaapt. Ik daarentegen lig klaarwakker. Aan de linkerkant van mijn nek en bij mijn sleutelbeen voel ik een heel erge pijn. Wat ik niet weet is dat dit het begin is van een mallemolen die ruim een half jaar duurt en hier mijn kankerverhaal begint.
De start van mijn kankerverhaal
Die maandag bel ik met de telefoniste van de huisarts. Ik vertel dat ik een enorme pijn heb en dat zelfs ibuprofen niks doet. Gelukkig neemt zij mij serieus en mag ik in de middag langskomen. Van de huisarts krijg ik een ontstekingsremmer mee. In de loop van de week neemt de pijn af, maar ontstaat er een zwelling bij mijn sleutelbeen. Vrijdagochtend ga ik daarom terug naar de huisarts. Hij stuurt mij direct door naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Daar worden er verspreid over de ochtend meerdere kleine onderzoeken uitgevoerd: een bloedonderzoek en er worden een hartfilmpje en een echo gemaakt. Ik krijg te horen dat ik maandag een CT-scan moet laten maken en een afspraak heb met een internist.
“Je hebt hoogstwaarschijnlijk kanker”
Het is de verjaardag van mijn vriend. Gelukkig is hij vrij van zijn werk en kan hij mee naar het ziekenhuis. Er wordt een scan gemaakt waarna wij drie uur moeten wachten op het gesprek. Net voor de afspraak bedenk ik mij dat ik niet weet wat een functie van een internist is. Dit app ik naar mijn moeder en zij probeert mij gerust te stellen door te zeggen dat een internist gespecialiseerd is in de interne geneeskunde. Vlak naar haar appje mogen mijn vriend en ik de spreekkamer van de internist in. Die draait er niet omheen en komt al snel met de mededeling: “Je hebt hoogstwaarschijnlijk kanker.” Mijn vriend in shock, ik keihard aan het huilen. De internist kan mij niet vertellen welke soort kanker ik heb en in welk stadium de kanker is. Daar zijn meerdere onderzoeken voor nodig.
Lymfeklierkanker
Er volgen een punctie en meerdere scans. Bij de punctie wordt er met een lange naald een stukje weefsel uit mijn lichaam gehaald. Uiteindelijk krijg ik 2 januari de echte uitslag: primair mediastinaal non-Hodgkinlymfoom, oftewel: lymfeklierkanker. Gelukkig pas in het eerste stadium én blijkbaar is deze soort kanker heel goed te behandelen. Veel tijd om hieraan te wennen heb ik niet. 8 januari staat namelijk de eerste van zes chemo’s op de planning. Het oorspronkelijke behandelplan was drie chemokuren en vijftien tot twintig bestralingen. Helaas krijg ik na twee chemokuren een heel zeldzame bijwerking. Mijn lichaam maakt geen bloedcellen meer aan. Een maand van afwachten volgt, waarna mijn dokter bepaalt dat ik in totaal zes chemokuren krijg en misschien nog bestralingen. Dat laatste hoefde uiteindelijk niet, omdat er na alle behandelingen geen kanker meer zichtbaar was in mijn lichaam.
“Mijn leven werd op stop gezet” – Mijn kankerverhaal
Er zijn meerdere dingen die ik vervelend vond aan mijn kanker. Allereerst werd mijn leven eigenlijk op stop gezet. Ik mocht en kon veel minder dan mijn vrienden. Met mensen afspreken mocht wel van de dokter, maar dan wel met heel kleine groepjes. Ik vond het dan ook wel leuk dat door COVID-19 de meeste van mijn vrienden thuis kwamen te zitten. Hierdoor kon ik eindelijk weer bij borrels aanwezig zijn. Die werden namelijk online gehouden. Verder mocht ik niet sporten. Hardlopen, zwemmen en fietsen waren mijn uitlaatkleppen. Wandelen kon wel, maar vond ik veel minder leuk. Toch heb ik veel gewandeld (voor zover mijn lichaam dat toeliet) in mijn kankerperiode en wandelen doe ik nu nog veel. Mijn lichaam is nog steeds aan het herstellen. Hardlopen kan mijn lichaam nog niet aan, zwemmen kan niet aangezien de zwembaden gesloten zijn. Fietsen pak ik binnenkort voorzichtig weer op.
Naaldenfobie
Ook had ik meer te doen met mijn naasten. Zij moesten omgaan met een dierbare die kanker had. Soms vroeg ik weleens aan ze hoe het voor ze was. Voor zover ik weet zijn zij de periode ook best goed doorgekomen. Het hielp ook enorm dat ik tijdens de kanker vooral positief was. Ik kleedde mij elke dag aan en probeerde wat van alle dagen te maken.
Wat ik het naarste vond van mijn kanker, zijn alle naalden waar ik mee in contact kwam. Ik had een ernstige naaldenfobie. Infusen waren heel moeilijk aan te prikken, want blijkbaar zijn mijn aderen erg dun. Door mijn fobie spande ik ook nog eens alles onbewust aan. Hierdoor prikten de artsen elke keer vier tot vijf keer mis. Wat een hel. Uiteindelijk kreeg ik een Port-A-Cath (PAC), iets wat ik absoluut niet wilde, maar het was mijn enige optie. Een PAC is een klein onderhuids poortje dat is aangesloten op een ader. Hierdoorheen werden uiteindelijk mijn laatste vier (of drie) chemokuren gegeven.
“De kanker is weg, maar ik ben nog niet beter” – Mijn kankerverhaal
Nu ik ‘schoon’ ben, vind ik het wel vervelend dat ik in de ogen van de meeste mensen ‘beter’ ben. Dat zijn twee verschillende dingen. Ik heb geen kanker meer, maar pas vanaf de remissie krijgt het lichaam de mogelijkheid om te herstellen. Mijn conditie is nog niet wat het is geweest. Ook heb ik last van een chemobrein. Dit houdt in dat in een slecht concentratievermogen heb, veel vergeet en niet snel nieuwe dingen kan onthouden. Het leggen van verbanden is ook lastig voor mij. Af en toe wel frustrerend, want ik ben aan het doorstuderen. Ik was gewend een heel goede student te zijn, maar mijn hersenen werken niet meer zoals eerst. Goed, ook dit probeer ik te accepteren. Ik kan er toch niks aan veranderen.
Ben ik bang voor de toekomst? – Mijn kankerverhaal
Bang voor de toekomst ben ik niet. Ik heb die vaak best vaak gekregen. Voor ik kanker kreeg was ik ook niet bang om kanker te krijgen. Ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat ik ziek kon worden. Ik was fit en gezond. Nu ik kanker heb gehad, heb ik wel een iets grotere kans om het nog eens te krijgen. Maar wat heeft het voor zin om hier bang voor te zijn? Als ik nog eens kanker krijg dan is het op dat moment pas reden om mij weer wat zorgen te maken. Tot die tijd leef ik lekker mijn leven en probeer ik iets uit elke dag te halen.
Liefs,
Marloes
– Wil je graag Marloes blijven volgen? Dat kan. Op haar Instagram account Mevrouw Marloes en haar blog MevrouwMarloes.nl is ze actief!
– Wil jij ook graag een gastblog schrijven? Laat een bericht achter via het contactformulier of stuur mij een DM op Instagram.