Mijn Anorexia verhaal – Gastblog #35 Elise
Hi, mijn naam is Elise en ik ben 16 jaar oud. Ik strugle al vele jaren met psychische problemen… Zo ben ik geboren met misofonie. Op mijn twaalfde had ik hier enorm veel last van en toen ben ik ook naar een psycholoog gegaan. Bij de psychologe kreeg ik tips & tricks die me af en toe wel beetje hielpen, omdat niet alleen ik maar ook mijn ouders het dagelijks moesten bekopen met woede aanvallen van mij. Tot op de dag van vandaag heb ik er nog veel last van. Ik kan niet samen leven met anderen, al moet het wel want ik ben minderjarig. Dit heeft te maken met heel gevoelig zijn door veel boosheid & kwaadheid van in het verleden, maar ook somberheid door mijn depressie/suïcidaliteit. Een hoop psychische problemen, maar in dit artikel wil ik het hebben over mijn anorexia verhaal…
Mijn Anorexia verhaal
Het begin van mijn anorexia verhaal
Zoetigheid ging er van kleins af aan al heel goed in, maar mijn lichaamsbeeld daar in tegen verliep niet top… Op de middelbare school had ik veel persoonlijke problemen doordat ik mij niet goed kon concentreren, weinig kon onthouden, niet goed kon leren en omdat ik gepest werd. Al snel vond ik mijzelf niet goed genoeg, ik was te dik, lelijk en ga zo maar door… Ik kon me daar een beetje in verzetten op latere leeftijd, ik was wie ik was, dat wilde zeggen: ik ben uniek!
En toen ging het mis…
In 2019 werd het lastig. Ik ging met de klas op schoolreis naar Londen en werd daar ziek. Door het ziek zijn viel ik veel af en kreeg complimenten zoals ‘amai je ziet er goed uit’ dit gaf mij de bevestiging dat ik niet meer moest eten. Ik at nog iets maar niet veel meer. Sinds midden april at ik enkel s’ middags nog 1 stukje sla of paar hapjes van een appel. Mijn ouders stonden zo machteloos. Elke maaltijd ging al roepend en al wenend.
Het ging zo slecht dat ik vaak flauw viel. Het werd zelfs zo erg dat ik met een ambulance op school opgehaald moest worden omdat het niet meer ging. In mei 2019 werd ik in het ziekenhuis opgenomen en kreeg ik al snel sondevoeding. Ik kwam bij van gewicht maar heb maanden ervoor/tijdens/ erna niet kunnen lopen doordat ik fysiek heel erg achteruit was gegaan. Altijd in de rolstoel… Ik leerde er een meisje kennen die nog dunner was en zij kon wel weer lopen. Zo zie je maar, elk lichaam kan er anders aan toe zijn en gewicht zegt lang niet alles.
Mijn herstel
Na een tijd in het ziekenhuis, mocht mijn sonde er uit. Ik mocht terug wandelen, of ja natuurlijk geen kilometers maar wel stukjes. Bewegingsdrang had ik eigenlijk echt nooit, ik dacht soms. Ik ben echt niet ziek want ik heb dat niet… Dat is zo niet waar! Iedereen heeft van andere dingen last! Ik was gewoon zo zwak dat ik dacht waarom zou ik gaan wandelen of bewegen. Snap je? Ik respecteerde de grens van mijn lichaam.
Toen ik thuis was na opname, had ik terug een weegschaal. Het leek zo voor mij precies een diamant, iets dat schitterend en aantrekt dat ik er naar toe moest gaan. Ja ook dit deed ik dan nog enkele maanden. Tot ik besefte, ga ik nu echt mijn leven laten bepalen door een getalletje? Wil ik terug sondevoeding? Wil ik terug super slap zijn? NEEEN! Ik wil leven!! Elke dag bleef dat een strijd een weegschaal zien staan en er van af blijven.
Sommige dagen faalde ik en ging ik er toch opstaan. Soms ook niet, en dan gaf ik mezelf een dikke pluim! Ik bleef het herhalen enkele keren per dag gemeend in de spiegel. ‘ Elise jij wil herstellen, jij wil leven, jij wil geen sonde meer, jij wil van de strijd vanaf’ . Weet je wat? Het heeft me echt geholpen! Een weegschaal boeit me niets meer. Het voelt als iets dat niet in mijn wereld past. Beetje zoals haters, die haal ik ook uit mijn leven. Zo bekijk ik de weegschaal ook!
Hoe gaat het nu?
Anorexia blijft helaas een taboe. Het is een ziekte voor losers mensen die hier niet verdienen te zijn, maar vooral mensen die heel dun zijn/ zwaar ondergewicht hebben. Dat is het eerste wat de bevolking bedenkt. Je kan hier voor 90% zeker aan herstellen als je er in geloofd!
Midden van mijn eetstoornis ging ik na elke hap op de weegschaal staan, al mijn kleren moesten uit. Zelfs het elastiekje in mijn haar en de sieraden die ik droeg moesten af…. Nu is dat niet meer het geval! Al ga ik er met schoenen en al opstaan, wat maakt het uit? Het is maar een getalletje hoor. Ik ga niet mijn leven laten bepalen door een getal! Ik ga gewoon veel lekkers eten en sta zo goed als nooit meer op de weegschaal.
Je lichaam moet echt niet veranderen hoor, het is je mindset dat moet veranderen naar acceptatie over jezelf.
– Wil jij ook graag een gastblog schrijven? Laat een bericht achter via het contactformulier of stuur mij een DM op Instagram.