“Ik kwam de deur bijna niet uit” leven met een angststoornis en hartritmestoornis – Gastblog #18 Mira

Hi! Ik ben Mira, 29 jaar oud en woon samen met mijn vriend en twee katten in het midden van Nederland. Momenteel werk ik als online ondernemer, ik noem mezelf maar zo omdat ik vrij veel verschillende dingen doe. Op dit moment heb ik het het drukst met bloggers en Instagrammers helpen met online groei en blog ik vrijwel dagelijks op www.miratells.nl. Mijn werk is ontstaan als hobby dus ik vind het lastig om vrije tijd te nemen. Sinds een tijdje ben ik aan het borduren maar verder heb ik niet echt hobby’s. In 2018 kwamen ze erachter dat ik een hartritmestoornis heb. Dit bracht de nodige ‘problemen’ met zich mee waaronder een angststoornis.

Hartritmestoornis

Voor de mensen die mij niet kennen. Drie jaar geleden kwamen ze erachter dat mijn hart onregelmatig klopt en ook slagen overslaat. Waardoor dit precies komt weten ze nog altijd niet, maar het lijkt gelukkig ongevaarlijk te zijn. Wel zorgt het voor veel vermoeidheid en een pijn alsof iemand in je hart knijpt. 

Ik heb medicatie die mijn hartslag onder controle houdt en die werkt gelukkig goed. Al is er genoeg veranderd. Tegen de Mira voordat ik ziek werd zou ik wel willen zeggen ‘geniet van de normale dingen en zie niet alles als vanzelfsprekend’. Want dat is het zeker niet meer. 

Toch zie ik het echt niet allemaal somber in. Ik geniet enorm van hele kleine dingen en heb mijn eigen bedrijf kunnen opbouwen. Iets waar ik heel trots op ben. Mijn bedrijf bestond al voor ik ziek werd maar door mijn studie had ik er nooit fulltime de tijd voor. Doordat ik gedwongen werd om thuis geld te verdienen, heb ik ontzettend veel geleerd en een bedrijf kunnen opzetten waarin ik elke dag met plezier werk.

Angststoornis 

Mijn angststoornis beperkt mijn leven, omdat het betekent dat ik dingen die voor de meeste mensen heel normaal zijn, bijvoorbeeld naar een verjaardag, niet durf. Dat klinkt erg onlogisch maar mijn hoofd en lichaam reageren op gewone situaties alsof er een moordenaar met een kettingzaag voor me staat; erg onhandig. 

Mijn hart gaat op zulle momenten sneller kloppen, ik word misselijk en begin te zweten. Eigenlijk verteld alles in mijn lijf mij dat ik moet wegrennen. Drie jaar geleden durfde ik letterlijk niks. Ik kwam de deur bijna niet uit. Gelukkig durf ik inmiddels met behulp van medicatie en therapie een stuk meer maar een “normale” baan is bijvoorbeeld echt nog niet haalbaar. Ook moet ik bij de meest simpele uitjes alles goed voorbereiden, medicatie nemen en een paar dagen vrij nemen omdat het anders simpelweg niet lukt.

Als het gaat om angststoornissen en andere mentale zorgen is er veel schaamte en onbegrip. Rationeel weet ik bijvoorbeeld wel dat ik hier niks aan kan doen, maar het uitleggen aan andere is heel moeilijk. Mensen begrijpen niet dat ik ook niet voor een kwartiertje langs kan komen. Of “Kom maar een keer langs als het weer wat beter met je gaat”. Het zal vast heel goed bedoeld zijn, maar echt begripvol is het niet. 

De combinatie van werk, privé en chronisch ziek zijn

Ik heb mijn werk zo ingericht dat het redelijk te doen is. Ik kan vrij nemen en rust pakken wanneer ik wil; dat is dus erg goed te combineren, al zou ik soms graag wat meer energie willen. Qua sociaal leven is er bijna niks meer over van voor ik ziek werd dus daar valt weinig aan te combineren. Mensen gaan liever om met iemand die gezond is en leuk mee kan doen, zo werkt het helaas nou eenmaal.

Zou je andere chronisch zieke mensen of mensen met een angststoornis iets mee willen geven?

Maak wat van je situatie. Je hebt er nou eenmaal mee te dealen dus dan kun je het maar beter zo leuk mogelijk maken. Er zijn altijd opties, ookal zijn het er weinig, en die kun je maar beter benutten. En ook al lijkt het alsof je nooit meer de deur uit zal komen door je angststoornis. Geloof mij het zal beter worden. Elk stapje is er één in de goede richting en met de juiste hulp wordt alles echt wel weer normaler.

Liefs,

Mira