Mijn leven met het Asperger syndroom – Gastblog #24 Femke

Hi, wat leuk dat je deze blog leest! Ik ben Femke 21 jaar en ik heb het Asperger syndroom. Zo, dat is eruit. Lang heb ik erover gedaan om er open over te zijn en nog steeds vind ik dat moeilijk. In deze blog wil ik jullie graag meenemen naar mijn ervaringen die ik heb met mijn diagnose.

De diagnose Asperger syndroom

Mijn diagnose kwam al vroeg, ik was zeven. Een aantal jaren daarvoor was ik al eens onderzocht door een kinderpsycholoog omdat ik weinig tot niet praatte bij vreemden en een erg introvert en gevoelig kind was. Toch verliep mijn ontwikkeling over het algemeen vrij normaal, alleen motorisch gezien liep ik wat achter op andere kinderen.

Asperger syndroom symptomen

Later vielen er toch ook een aantal andere dingen op, zoals mijn gevoeligheid voor (hard) geluid. Ik wilde het liefst vluchten als er een motor vlakbij langsreed of een fanfare uit het dorp langskwam. Ook kwam ik op school sociaal gezien (te) goed mee. Ik raakte daardoor zo vermoeid, dat ik thuis door driftbuien vaak onhandelbaar was. Op mijn zevende kwam ik daarom opnieuw terecht bij de kinderpsycholoog en werd duidelijk waar mijn klachten vandaan kwamen. 

Als kind wist ik dus bijna niet beter dan dat ik Asperger had. Het besef dat ik anders was dan andere kinderen kwam dan ook pas veel later. Ik speelde wel met andere kinderen, maar had ook veel behoefte aan tijd voor mezelf. Ik redde me vaak prima in sociale situaties, maar deze kostten mij, nog steeds, veel energie. Overprikkeling lag daardoor altijd op de loer. 

Weerbaarheidscursus

Ik heb na mijn diagnose een weerbaarheidscursus gevolgd en mijn ouders kregen informatie over wat mijn diagnose inhield. Alle stereotypen werden daarbij genoemd: geen oogcontact maken, veel op zichzelf zijn, grote obsessies hebben en moeite hebben met non-verbale communicatie. Ondanks dat enkele kenmerken wel pasten, was zeker niet alles op mij van toepassing.

Later besefte ik dat eigenlijk voorbij werd gegaan aan waar ik zelf last van had en vooral gekeken werd waar mijn omgeving last van mijn autisme kon hebben. Vooral meiden/vrouwen met Asperger hebben een groot compensatievermogen en leren zich snel aan te passen. Voor de buitenwereld is het autisme veel moeilijker te herkennen en denken dat het daardoor juist beter gaat, terwijl dit vaak zoveel energie kost dat ze uiteindelijk overbelast raken.

Mijn ervaring met het Asperger syndroom als volwassenen

Lang heb ik mijn diagnose door alle stereotypen vervloekt. Vooral als tiener wilde ik ‘normaal’ zijn en dat wilde ik laten zien ook! Ruimte voor eventuele gevolgen hiervan zoals overprikkeling, een laag zelfbeeld en depressieve klachten negeerde ik. Dit zorgde ervoor dat ik vooral in mijn laatste jaren van mijn middelbare school, veel stress had en ik ook meer moeite met schoolwerk kreeg. Wonder boven wonder heb ik toch mijn vwo-diploma gehaald en kon ik me klaar gaan maken voor het studentenleven.

Het asperger syndroom als student

Mijn studententijd was iets waar ik enorm naar uitkeek. Waar ik op de middelbare school het idee had dat iedereen mij zag als een autist, kon ik op mijn studie een nieuwe start maken. Ik kon nieuwe mensen ontmoeten, waarbij ik ook een nieuwe eerste indruk kon maken. Ondanks dat het goed voelde dat mijn label niet de overhand had, bleven de negatieve effecten. Ik werd sociaal erg perfectionistisch en praatte mezelf de grond in zodra ik het idee had dat ik maar één verkeerd woord had gezegd in een gesprek. Dit resulteerde op een gegeven moment ook in enkele paniekaanvallen. Ik moest mezelf, met mijn diagnose, gaan accepteren. Na vele gesprekken met onder andere mijn (schoon)familie en vriend, kan ik beetje bij beetje ook de goede kanten van mijn Asperger gaan zien. 

Het Asperger syndroom als volwassenen

Nog steeds ervaar ik soms hinder van mijn autisme. Ik ben motorisch nog steeds wat onhandiger (sorry voor alle glazen die ik ooit heb omgegooid 😉) en alhoewel ik zeker plezier haal uit sociale contacten, moet ik altijd blijven opletten mezelf niet te overvragen. Zodra ik namelijk richting overprikkeling ga, worden sociale situaties voor mij wel lastiger en kan ik moeilijker functioneren.  Door mijn autisme heb ik wel weer aanleg om dingen te structureren en te plannen, wat ik steeds meer op een goede manier inzet om mijn grenzen te bewaken. 

De weg naar acceptatie

Ik merk dat ik vooral het afgelopen jaar erg gegroeid ben. Mede door de coronacrisis heb ik geleerd dat ik behoefte heb aan rust en misschien ook aan een ‘trager’ leven dan andere mensen. Ik leer steeds meer over wanneer ik richting overprikkeling ga en even tandje terug moet schakelen. Bovendien weet ik nu dat bijna iedereen wel eens aan zichzelf twijfelt. Voorheen plaatste ik mijzelf door mijn diagnose ‘lager’ dan andere mensen, maar het inzicht dat mijn Asperger niet mijn persoonlijkheid is, zorgt voor steeds meer zelfvertrouwen. 

Nog steeds weten weinig mensen in mijn (nieuwe) omgeving van mijn diagnose af. Sommigen hebben misschien wat gemerkt van mijn autisme of anderen vinden mij misschien heel normaal. Toch probeer ik het onderwerp nog steeds te vermijden, omdat ik bang ben dat ik dezelfde gevoelens ga krijgen als op de middelbare school. De vraag of mensen mij niet meer als Femke zien, maar als ‘Femke met Asperger’ kan dan ook nog steeds zorgen voor slapeloze nachten. 

Deze blog gaat dat misschien in verandering brengen en is voor mij een grote stap richting zelfacceptatie. Ik ben er nog steeds niet en het gaat nog steeds met vallen en opstaan. Het besef dat iedereen – ook mensen met autisme of andere mentale problemen, gewoon in deze maatschappij thuishoort, is zo ontzettend belangrijk. Iedereen heeft kwaliteiten, ook als je net even anders bent (of voelt 😉)!