Hoe ik mijn passie voor eten terugvond na orthorexia – Gastblog #16 Lysanne

Iedereen weet dat gezond eten belangrijk is. Maar wat als je daarin doorschiet en angst voor eten creëert? Dat overkwam mij, Lysanne: ik kreeg orthorexia. Ik deel graag mijn verhaal en hoe ik weer plezier in eten kreeg.

De lat ligt hoog

Ik ben van mezelf erg perfectionistisch en leg de lat vaak te hoog. Daar werd ik erg onzeker van: het perfecte doelwit voor pestkoppen. Er werd vaak “dikzak” of “varken” naar me geroepen, waardoor ik een verkeerd beeld over mezelf kreeg: ik was niet goed genoeg. Zie je wel, dacht ik. Ik moet afvallen, zodat ik door anderen leuk word gevonden. En dat deed ik ook. 

Doperwten zijn verboden

Ik ging op zoek naar recepten met zo min mogelijk calorieën. Vet, suiker en tarwe waren uit den boze. Dit in combinatie met weinig eten, zorgde ervoor dat ik in een rap tempo afviel. Ik was zo trots! Ik was eindelijk ergens goed in, dacht ik. Maar op een gegeven moment was ik zo doorgeslagen in ‘gezond eten’ dat ik een wandelende tak was geworden en ontzettend bang voor bepaalde producten. Zo mocht ik van mezelf geen doperwten en bananen eten. En als tussendoortje maar 1 kruidnoot. At ik er 3? Dan kreeg ik een paniekaanval over dat ik dik zou worden.

Ik wil geen hulp

Mijn ouders en zus wisten niet meer wat ze moesten doen. Zelfs de wekelijkse check bij de huisarts en de psycholoog werkte niet. Daarom adviseerde ze ons een speciale groep met gezinnen die in dezelfde situatie zitten. Helaas werkte dit ook niet voor mij, omdat de groep vooral gericht was op eten en aankomen. Bij mij zat het psychisch niet in orde: ik was ontzettend bang voor eten. Door mijn angst wuifde ik ook alle hulp weg en wist ik gewoon niet meer hoe ik uit mijn dal zou komen.

1 stap terug, 3 vooruit

Maar op een gegeven moment ging er een knop bij me om: ik wilde weer leven! Stapje voor stapje ging ik meer eten en werd ik weer gezond. Ik heb dit niet gedaan door allemaal roze koeken en chips naar binnen te werken, maar door noten, brood, en groente en fruit. Natuurlijk viel ik ontzettend vaak op mijn bek en deed ik weer stapjes terug. Maar daarna zette ik weer grote stappen vooruit.

Na 7 jaar eindelijk hersteld

In totaal heeft orthorexia en aankomen 5 jaar geduurd. Na die 5 jaar was ik er nog niet, omdat het psychisch nog niet goed zat. Ik heb daarvoor de juiste hulp gekregen en nu, 7 jaar later, kan ik eindelijk zeggen dat ik volledig ben hersteld. Ik heb weer plezier in eten en koken, en mentaal voel ik me een stuk sterker. Ja, ik heb veel vriendinnen verloren en ik heb nooit het studentenleven meegemaakt, maar so be it. Ik kijk liever naar hoe sterk ik eruit ben gekomen.

Vier het leven met chocolade

Is mijn orthorexia-periode alleen maar slecht geweest? Nee, ik heb namelijk ontzettend veel geleerd. Over wie ik ben, dat je niet altijd perfect hoeft te zijn en dat je af en toe mag zondigen met iets lekkers. Daarnaast eten we thuis veel gezonder en maak ik graag de lekkerste gerechten in de keuken. Dat leidde ook tot het delen van gezonde en plantaardige recepten op mijn website thisisjoan.nl. Ik zal voor altijd gezond blijven eten, maar ik doe echt niet moeilijk als ik een keer een hap tosti of een stuk chocolade eet. Het leven is namelijk te kort om je daar druk over te maken.