Hoe de dood me heeft geleerd om overal dankbaar voor te zijn – Gastblog #13 Daan

Ik weet nog precies het moment dat ik naast hem op bed zat. We bespraken alle dromen die ik nog had. Hij zei me dat ik eerst school goed zou afmaken en dat ik daarna alles kon doen dat ik wilde. Nu 8 jaar later is het dan bijna zover. Ongeveer 8 jaar geleden verloor ik mijn oom aan kanker. Hij was mijn tweede vader. In dit blogartikel deel ik, Daan, hoe de dood me heeft geleerd om overal dankbaar voor te zijn.

Hij en mijn tante woonden nog geen straat bij ons vandaan en ik kon er dus altijd langs. Daarnaast gingen we bijna elk jaar samen op vakantie. Toen dit alles ophield dacht ik dat er niet zo veel voor mij veranderde. Mijn leven ging immers door. Dat was niet zo. Iemand verliezen is nooit leuk. Zeker niet als het iemand is waar je alles mee kon delen. Zeker niet als het de persoon was die er, net zoals je vader, altijd voor je was. Alle herinneringen die ik met hem had, zaten nog steeds in mijn hoofd en speelden zich als een soort van feel good movie af in mijn hoofd. Alleen het einde bleef maar roet in het eten gooien. 

Ik was zo ongelofelijk boos. Niet op iemand want het was niemands schuld. Ik was ook niet boos op mezelf. Ik was gewoon zo boos uit onmacht. Dat je niks kan doen. Dat je iemand die zo dierbaar voor je is zomaar verliest. Het enige wat ik kon doen was aan hem beloven dat ik altijd goed voor mijn tante zou zorgen. Dat wij met z’n allen er weer bovenop komen. Toen ik naast mijn oom op zijn bed zat om afscheid te nemen was hij nog zo sterk. Zijn lichaam had het opgegeven, maar toch waren de herinneringen van ons verleden zo sterk dat het alle pijn kon verminderen. Hij kon lachen en liet mij daar op dat moment iets ongelofelijks belangrijks zien. Een les die ik later pas zou leren maar tot op de dag van vandaag bij me draag.  

Een paar jaar rust

Na het overlijden van mijn oom leek het weer even ‘normaal’ te worden. Voor zover je dit normaal kunt noemen. Ik was inmiddels, denk ik, 14 jaar oud en had een aantal jaar op de middelbare school erop zitten. Dit waren niet de leukste jaren. Onwetend dat ik was, eiste de woede en boosheid in mij langzaam zijn tol. Ik stond elke dag op met intense stress. Kokhalzend stond ik voor de spiegel als ik mijn gezicht aan het wassen was. Niet omdat ik moest over geven maar uit pure stress. 

Ik hoopte dat dit vanzelf wel weg zou gaan. Toen kwam het nieuws dat ook mijn oma kanker had. Niet snel daarna overleed ook zij. En was ik weer terug bij af. Weer intense woede, weer intens verdriet, maar toch moest ik door. Ik moest en zou mijn school afmaken. Dit ging niet moeilijk, het lukte allemaal redelijk maar man, die stress. Elke ochtend weer dat kokhalzen en tot ongeveer 11 uur ’s ochtends niet voluit kunnen praten omdat je anders weer moest kokhalzen. Je lichaam is een grote zender van wat er binnen je hoofd gebeurd. Ik wist dat toen alleen nog niet. 

Pas na dat ik de Havo af had gemaakt realiseerde ik mij dit. Ik ging nu naar het Hbo en ging iets creatiefs doen. Namelijk CMD. Kneiter eng, want ja ik was helemaal niet creatief. Maar weet je wat het is, het zijn vaak die keuzes waarvan je niet zeker weet waarom je ze maakt, die uiteindelijk het beste voor je blijken. Tijdens dat eerste schooljaar veranderde er iets in mij. Ik leerde mijzelf uiten. Door te schrijven, te fotograferen en te ontwerpen. Ik had een uitlaat klep en voor het eerst wist ik het verhaal van mijn oom op te schrijven. Aan het begin nog met een hele hoop huilen tussendoor maar elke keer weer lukte het me om dit verhaal om te kunnen draaien. 

Zelfs het slechtste wat er is kan goed zijn, dankbaar zijn

Langzaamaan leerde ik zien dat de dood van mijn oom en oma niet bedoeld was om mij te treiteren of om mij pijn te doen. Het was er als les. Terwijl ik dat verhaal over mijn oom schreef, herinnerde ik me ineens weer dat moment bij hem op zijn bedrand. Samen met mijn zusje, afscheid nemen van iemand waar we nog lang geen afscheid van wilden nemen. Ik herinnerde me ineens weer zijn glimlach, zijn stem en alle herinneringen die we bespraken.

Ik zag hoe de blik in zijn ogen veranderde en hoe we met zijn allen, mijn zusje, tante, vader, moeder en oom konden lachen op een moment waarvan je weet dat dit het laatste zal zijn. Daar op dat moment leerde ik al als klein kind waar het allemaal om draait. Dat je overal van kunt genieten. Dat alles in het leven een ervaring is en dat we van alles kunnen genieten. 

Toen ik mij dat besefte ging het stap voor stap beter met mijn stress. Ik was sterker hierdoor en leerde heel goed om te gaan met de stress. Ik begon aan schrijven en fotograferen en ben dat blijven doen. Maar het allerbelangrijkste dat elke keer weer terugkomt is dat ik het mooie van het leven ben gaan zien. Zelfs op het moment dat de meesten zullen zeggen dat het er niet is. Ik zag hoe mooi de dood was. Hoe het mij en mijn familie samenbracht en hoe het me leerde om te gaan leven. Niet meer doelloos doorgaan en maar blijven doen wat normaal is maar echt volgen wat mijn hart zegt. 

Ik leerde te zien dat in elk negatief dingetje ook een positief dingetje zat. Dat als je naar de dood kijkt er ook leven is. Dat er na regen ook zonneschijn is, en dat er na moeilijke tijden altijd veel betere tijden komen. Maar niet alleen dat, ik leerde zien dat in die moeilijke tijden er nog steeds duizenden momenten zijn die prachtig zijn. 

Niet zoeken naar positiviteit

Toch betekende dat niet dat ik ging zoeken naar positiviteit, want toen ik dat ging doen bewust alleen maar zoeken naar positiviteit ging het eigenlijk alleen maar slechter. Het lukt dan opeens niet meer. Het wordt vermoeiend en het voelt niet natuurlijk. Dat is ook precies wat het niet is. Het mooie ervaren van het leven gaat niet om het alleen maar zien van positieve dingen, het gaat om alles. Zowel positief als negatief. Het gaat om het zien van de balans tussen die twee. Het gaat er niet om dat je altijd positief moet zijn het gaat erom dat je het negatieve leert omarmen. Want positiviteit wordt niet geboren uit het wegdrukken van het negatieve maar uit het omarmen ervan en ervan leren. 

Daarom ben ik het merk Today I Lived begonnen. Als reminder voor iedereen dat we alles kunnen waarderen. Positief of negatief, maakt niet uit. Het gaat om de ervaring van dit prachtige leven dat we hebben en hoe we daar het beste van kunnen maken. Soms moet je even doorbijten maar man wat is de vrijheid daarna fijn. En soms gaat het allemaal heel goed en krijg je een tegenslag. Maar deze twee houden elkaar altijd in balans. Een leven met alleen maar positiviteit zou niet kunnen bestaan zonder negativiteit. Er is balans nodig. Dus omarm die balans. Dans met hem en ervaar het allebei. Het is zo belangrijk om de ervaringen van het leven te blijven ervaren en ze niet weg te drukken. 

Het leven is een groot wonder

Het leven is en blijft een groot wonder. Elke dag weer is er iets waar we intens van kunnen genieten en iets wat we eigenlijk liever niet willen. Maar leer van die dingen die je liever niet wilt en maak ze waardevol en geniet van de dingen die zo mooi zijn. Op deze manier houd je balans en gebruik je elke ervaring ten volste om dit leven volledig te ervaren. Het zou zonde zijn als je alleen maar positief bent en alleen maar negatief. Het leven is meer dan dat. Omarm het en wees gelukkig met alles. Negatief en positief. Het zijn uiteindelijk allemaal dingen die je laten beseffen dat je vandaag leeft. Niet morgen. Want… 

Today I Lived. 

– Wil jij ook graag een gastblog schrijven? Laat een bericht achter via het contactformulier of stuur mij een DM op Instagram.