De hersenspinsels van een student in coronatijd

Ik herinner het mij eigenlijk nog als de dag van gisteren. Het moment dat ik van gewoon student zijn ging naar student zijn in de coronatijd. Ik zat op het kleed in de woonkamer en wachtte op die mail die sommige studenten van hun hogeschool al wel hadden en sommige studenten, zoals ik, nog niet. De mail waarin het bestuur van de hogeschool aangeeft dat er vanaf nu vanuit huis les zal zijn. Het was een donderdag en ik herinner mij nog dat ik die middag op school met meer dan 100 man in een ruimte was, omdat er een bedrijvenmarkt was. Ik had eigenlijk een gewone lesdag. Het nieuws dat corona toch serieus genomen moest worden en dat er maatregelen zouden komen verspreidde zich als een lopend vuurtje.

Rond 13.30 waren we klaar en ik deed zoals ik regelmatig deed nog even boodschappen bij de supermarkt die naast de hogeschool zat. Net op tijd zat ik in de auto om te kunnen luisteren naar DE persconferentie.

Het was 12 maart 2020. De laatste dag dat ik een normale lesdag heb gehad. De dag dat alles veranderde. Alles.

Die dagen ervoor herinner ik mij ook nog goed. Dat weekend was de eerste persconferentie waarin bekend gemaakt werd dat er in Nederland inmiddels ook coronagevallen waren geconstateerd. Iedereen maakte er nog grappen over en zo serieus zagen we het allemaal nog niet in. Daar kwam snel verandering in. 

Tien dagen later was ik jarig. We grapten nog dat we van de zomer vast wel een feestje konden houden en dat ik mijn verjaardag het jaar erop (dit jaar) anders wel twee keer zo groot zou vieren. Nu een jaar later zal dat niet kunnen. Corona is zoals we een jaar geleden dachten nog lang niet weg en we zitten er middenin. Midden in die derde golf waarin alles kut is.

De verschillen

Want waar we in de eerste lockdown elkaar hielpen en het mooi weer was buiten, hadden we de tweede lockdown de kerst waar we naar uit konden kijken. Nu tijdens dit verlengde deel van de tweede lockdown zitten we midden in de winter. Het is koud en donker buiten en er is niks om naar uit te kijken. 

De eerste lockdown hadden we nog wat perspectief en er was een hoop saamhorigheid. Het eerste deel van de tweede lockdown was die saamhorigheid er al een stuk minder, deels omdat het perspectief minder werd. Nu tijdens het tweede deel van deze tweede lockdown is al het perspectief weg. Want wie zegt dat we er in het najaar wel zijn?

Iedereen heeft moeite met de coronacrisis en iedereen heeft zijn of haar eigen problemen. Zo zitten ouders thuis met hun kinderen, werken er mensen overuren om te zorgen voor ons, zitten jonge kinderen in een onveilige situatie doordat hun veiligheid, school, weg is. En zitten studenten zoals ik met een groot gevoel van eenzaamheid.

Student zijn in coronatijd

Uit onderzoek is gebleken dat meer dan 60% van de jongeren en studenten zich eenzamer voelt. Een derde van de jongeren ervaart zelfs depressieve klachten. Ikzelf moet eerlijk toegeven dat ik het als student in deze coronatijd hier en daar ook niet meer weet. Want wie maakt het wat uit als ik in de ochtend mijn bed niet uit kom? Wie mist mij bij online vergaderingen nou echt? En wie zegt dat ik straks niet in een grote financiële crisis kom, precies op het moment dat ik de echt aan de bak ga?

Het thuiszitten zal een groep jongeren en studenten goed doen, maar ook een hele grote groep niet. Als ik echt goed nadenk heb ik niks om mij zorgen over te maken. Ik kan vanuit huis mijn studie voortzetten, ben in zoverre gezond en heb vrienden die ik af en toe spreek. Niks aan de hand zou je zeggen. En toch heb ik elke dag een onbeschrijfelijk gevoel dat ik niemand echt kan uitleggen. Het gevoel dat ik mijn leven voor corona zo mis en dat ik zelfs dingen mis die ik nooit echt leuk heb gevonden. Zoals die hoorcolleges waar je met weet ik veel hoeveel man in een zaal zit. Zoals met mensen afspreken die je misschien niet eens echt aardig vindt en zelfs de gewone controles in het ziekenhuis zijn dingen die ik mis.

Zo nu en dan heb ik het daarover met andere studenten die ik ken en die zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde. Hetgeen wat ik hierboven beschrijf.

De pandemie hakt er bij veel student in deze coronatijd in en zorgt voor mentale worstelingen. Jongeren en studenten hebben perspectief nodig. Iets om voor te leven en hoe gek het ook klinkt dat is er momenteel niet. We zijn van een 40 km marathon naar een 60 km run gegaan op het moment dat we bijna de 40 km hadden gehaald en toen we bijna de 60 km hadden gehaald werd ons verteld dat we 80 km moesten rennen. 

Er wordt steeds meer geleefd op de automatische piloot om die eindstreep te kunnen halen en weer te kunnen gaan leven.

Liefs Linne ♥

Wil je op de hoogte blijven van alles wat er gebeurt? Dan kun je mij ook volgen op Instagram.

– Dit blogartikel bevat geen gekregen producten of samenwerkingen