Gedicht over pijn – ‘Leven met een chronische ziekte’ – Gastblog #6 Kayleigh

Hoi allemaal, ik heb laatst een gedicht geschreven over chronisch ziek zijn. Wat doet leven met chronische ziekte op jonge leeftijd met je? Waar heb je mee te dealen wanneer je chronisch ziek bent? Het leek me leuk om dit gedicht als gastblog te delen op de blog van Linne. Ik zal me eerst even voorstellen.

Dit ben ik!

Ik ben Kayleigh, 19 jaar oud en studeer aan de pabo in Amersfoort. Ik heb fibromyalgie, chronische sinusitis (ontstekingen van m’n neus- en voorhoofdholte) en nog een aantal chronische aandoeningen die een grote rol in mijn leven spelen. Het helpt mij om gevoelens van mij af te schrijven op een slechte dag, zo ook dit gedicht over ziek zijn. Ik hoop – door dit te delen – dat anderen hier herkenning in kunnen vinden of zich meer kunnen inleven in iemand met een chronische ziekte.

Gedicht over chronisch ziek zijn

Mijn lichaam zo zwaar als beton.
Mijn lichaam die pijn doet bij iedere beweging die ik maak.
Een lichaam die niet meer overeind kan staan.
Een lichaam die soms heel hard stop roept, terwijl ik zelf zo graag door wil gaan.

Mijn lichaam doet iets anders dan dat mijn hoofd zo graag wil.
Jong, avontuurlijk, student en vol van leven, maar mijn lichaam is soms even stil.
Opgesloten in het lichaam van een bejaarde is hoe ik mezelf soms voel.
Alsof mijn lichaam protesteert en zegt: “Ho stop, dit is niet wat ik bedoel”.
Eindeloze strijd met mijn eigen lichaam. De vraag: ‘Wat kan mijn lijf wel aan?’

Het zoeken van balans is een van de moeilijkste dingen die er is.

Wat als ik dat leuke feestje of uitje mis?
Niet zo optimaal kunnen leven zoals andere mensen van mijn leeftijd.
En het is niet dat ik niet geniet, want ik heb absoluut geen spijt.
Van de dingen die ik doe geniet ik voor tien, maar het zou zo fijn zijn als anderen zouden zien. Zien hoe ik me voel, zien welke keuzes ik moet maken een dat ik bij moet komen van lange dagen. Dagen die mij meer energie kosten, waardoor ik soms uren of dagen moet rusten. Rust is een goed medicijn, maar vervult niet mijn lusten. Mijn lusten om te leven zoals ieder ander dat kan. Een leven zonder na te denken.

Er zijn goede en minder goede dagen.

Sommige dagen moet ik mezelf op handen en voeten de trap op proberen te dragen.
Soms voelt het alsof ik 4 bergen moet beklimmen op een dag. En dat gaat zeker niet altijd met een lach.

Positiviteit is iets wat mij staande houd, want het leven is niet makkelijk en ook ik maak snel een fout. Ik ga te vaak over mijn grenzen, waardoor ik mezelf weer een aantal dagen moet begrenzen. Makkelijk is het niet, om te leven met een chronische ziekte als je jong bent. Al is het iets wat naar verloop van tijd wel went.

Liefs,

Kayleigh