Leven met een psychiatrische assistentiehond – Gastblog #25 Anne

Lieve allemaal, Wat ontzettend leuk dat jullie deze gastblog lezen. Mijn naam is Anne, ik ben 17 jaar en ik leef met en door mijn psychiatrische assistentiehond. Leuk hè, om zo met de deur in huis te vallen? Er is geen manier om het voorzichtig in te leiden, en ik vind het ook niet nodig. Mijn assistentiehond is de reden dat ik leef, wakker word elke ochtend en mijn bed uitkom met een doel. In deze gastblog ga ik jullie meenemen op de lange reis die ik gemaakt heb – en nog steeds maak – met mijn held op pootjes, Lipton.

Mentale stoornissen

Door verschillende gebeurtenissen in mijn jonge jaren, heb ik c-PTSS en een aantal angststoornissen ontwikkeld. Omdat toen de oorzaak van deze diagnoses niet bekend was, kreeg ik de misdiagnose PDD-Nos toen ik 4 jaar was. Pas op mijn 11^e kon ik de juiste hulp krijgen en begonnen alle tegenslagen, maar ook mijn reis naar genezing. Ik zal jullie de vreselijke details besparen, het is immers niet waar mijn gastblog over gaat…

Op een avond, eind november 2017, zat ik met mijn moeder en broertje aan tafel. Uit het niets zei mijn moeder ineens tegen ons: ‘Wat dachten jullie van een hond in huis?’ Ze legde uit dat het dan mijn psychiatrische assistentiehond zou worden. De letterlijke woorden zei ze niet, maar ik kon zien dat ze hoopte dat het mijn laatste redding zou zijn. En zo zaten we nog geen 2 weken later in een huiskamer in Veghel, bij een gelegenheidsnestje met 9 pupjes. Ongeveer halverwege het bezoek, kroop er een zacht, zwart Labradoodle’tje op mijn schoot, en viel praktisch meteen in slaap. De rust die ik voelde bij hem, had ik niet gevoeld bij de andere pups – hoe lief ze ook waren, echt waar! De connectie tussen mij en Lipton was vanaf begin het sterkst, en vanaf dat specifieke moment, wist ik dat iets had om voor te vechten.

Een psychiatrische assistentiehond in huis nemen

Het was een moeizame start. Ik had 2,5 jaar in bed gelegen, thuis van school, zonder verantwoordelijkheden… en ineens was daar die kleine frummel die mij nodig had om te overleven. Dat is een ontiegelijk speciaal gevoel, maar ook enorm heftig als je al jaren niet eens voor jezelf hebt kunnen zorgen. Het was stukje bij beetje opbouwen, een band vormen, trainen…

En toen was het ineens augustus 2018 en begon ik op een nieuwe school, samen met Lipton. Een paar maanden later moest Lipton gecastreerd worden, waardoor hij ongeveer een half jaar lang niet mee naar school is gegaan. Rond die tijd heeft ook de training vanuit Bultersmekke (waar wij de opleiding volgden), stilgelegen. Dat heeft een scheur veroorzaakt in de band die we hadden, en dat was een hele zware tijd.

Leven met een psychiatrische assistentiehond

Lipton was zichzelf niet, en ik idem dito. Ik stootte hem af, het viel me allemaal te zwaar. Om een volledige stilstand van de training te voorkomen, hebben we privé getraind en zo op 15 augustus 2019 de basistest gehaald. Vanaf toen startten wij met het trainen van de assistentiehondtaken. DPT (deep pressure therapy), wakker maken bij nachtmerries, duidelijk signaleren op stress en dissociatie waren in mijn geval de belangrijkste taken.

Gezien Lipton extreem leergierig is (en alles doet voor snoepjes), was het aanleren van deze taken ook niet zo moeilijk! Althans, voor hem. Ik kwam mezelf tegen op een manier die niet uit te leggen is. Dat was enorm heftig… Het geluk was dat Lipton het zo snel oppikte, dat wanneer ik met hem wilde trainen, hij vaak gewoon straight up weigerde! Hij dacht: ‘Jij voelt je prima, wat verwacht je van me?’ Zodoende waren wij na krap een jaar al helemaal klaar voor de teamtest. Op 11 augustus 2020 – wij waren toen 16 en 2 – zijn wij met vlag en wimpel geslaagd. Nu wij samen sterk genoeg zijn en elke dag weer wat meer van elkaar mogen leren, zijn we een team met zo’n speciale band dat deze niet in te denken is. 

Wij gebruiken onze kracht als team nu om meer bewustwording te verspreiden en ons in te zetten voor de rechten van (psychiatrische) assistentiehonden. Dit, en nog meer, zullen jullie lezen in deel 2 van mijn gastblog! Tot dan!

Liefs Anne

En een pootje van Lipton