Deze dingen vertelt niemand je als je een chronische ziekte krijgt

Vijftig procent van de Nederlanders heeft een chronische ziekte, drie op de tien mensen hebben zelfs meerdere chronische ziektes. Eerder schreef ik er ook al over op Instagram. Geen enkele beleving is te vergelijken. We ervaren pijn, ongemakken en andere situaties allemaal anders. Toch is er vaak herkenning die overheerst en herkenning kan gelukkig veel goed doen. In dit blogartikel deel ik zeven dingen die niemand mij heeft verteld toen ik chronisch ziek werd. 

Een chronische ziekte komt meestal samen met mentale problemen 

Wanneer je chronisch ziek wordt gaat je fysieke gezondheid achteruit. Dit is, hoe je het ook went of keert een rouwproces. Je verliest stukjes van je eigen gezondheid. Je kan ineens dingen niet meer die je daarvoor nog wel kon, zoals samen met vrienden hangen. Dagelijkse vermoeidheid, pijn, onbegrip en andere struggles komen om de hoek kijken. Je lichaam verandert, je leven verandert. De ene dag gaat het beter dan de andere, maar doordat je leven verandert (en dan bedoel ik meestal niet op een positieve manier) komt het ook heel vaak voor dat je last krijgt van mentale klachten. Dat wil niet zeggen dat die mentale klachten er altijd zijn. Soms zijn ze er in het begin heel erg. Bij een ander pas na jaren en bij een ander altijd wel een beetje. 

Je komt er snel achter wie je echte vrienden zijn

Ik was nog jong toen ik chronische ziek werd, zat nog volop in de puberteit en had een vriendengroep op de middelbare school. Het was niet dat ik met iedereen een hechte band had, maar ik merkte wel echt heel goed voor welke vrienden ik ineens ‘saai’ was geworden want ik ging toch nooit ergens mee naartoe en voor welke vrienden ik nog steeds Linne was die ook echt nog wel lol kon maken. Nog altijd zijn er mensen die mij buitensluiten omdat ik niet mee ben wezen stappen of vaker afwezig was. Ik weet ook dat het altijd zal blijven.

Soms barst je in tranen uit van de pijn

Er zijn goede dagen en er zijn slechte dagen, maar er zijn ook dagen waarop je van gekkigheid niet meer weet wat je moet doen. Dagen waarbij je maar iets kleins doet en je tot het besef komt dat je lichaam en geest in een grote strijd verwikkeld zijn. Je wil zoveel, maar je lichaam werkt totaal niet mee. Deze dagen zijn confronterend en zwaar, beter dan dat kan ik het niet voor je maken.

Het zijn de kleine dingen die je confronteren met je chronische ziekte

Dat de grote dingen in het leven niet meer lukken leg je op een gegeven moment wel naast je neer. Maar het zijn juist de kleine dingen die het heel confronterend kunnen maken dat je chronisch ziek bent. Zo kan ik niet meer hardlopen en dat terwijl het een van mijn grote hobby’s is. Als dan zoals nu de zon weer meer gaat schijnen en je mensen op Instagram ziet hardlopen kan dit confronterend zijn. Maar ook doodnormale gesprekken over de toekomst kunnen je doen beseffen, oh ja ik ben anders.

Artsen weten het vaak ook niet

Niet alleen voor jou is het een zoektocht, ook voor artsen is het regelmatig een groot raadsel waar ons lichaam toe in staat is. Bij sommigen duurt het heel lang voordat een arts een diagnose kan stellen. Bij de ander komt er nooit een diagnose. De ene arts is er beter in dan de ander om dit dilemma samen met jou op te lossen, maar weet dat het vaker voorkomt dan je denkt. Let op: wel of geen diagnose hebben maakt je niet meer of minder ziek.

Je staat er niet alleen voor

Oke, oke deze is misschien wat cliché maar het is wel echt zo. Het voelt regelmatig alsof je er alleen voor staat, maar er zijn meer mensen dan je denkt die je willen helpen. Soms komen ze ineens op je pad en andere keren is het even zoeken tot je mensen hebt gevonden die je kunnen helpen. Thank god dat tegenwoordig social media bestaat, want op Facebook, maar ook op Instagram zijn tegenwoordig genoeg groepen, pagina’s en andere hulpmiddelen te vinden om in contact te komen met anderen. En geloof mij, dit kan zoveel herkenning bieden dat je echt het idee dat je er niet alleen voor staat.

De balans vinden in je chronische ziekte is een lange weg

Het is niet dat je chronisch ziek word en er een moment komt dat dit geaccepteerd is. Dit proces duurt lang, heel lang en heeft ook echt de nodige pieken en dalen. Eigenlijk matcht deze deels wel een beetje met ‘het zijn de kleine dingen’. Er komen momenten dat je denkt: ‘Ik ben niet mijn ziekte en ik doe wat ik wil’, maar er zijn ook momenten dat je denkt: ‘F*CK’. Momenten dat je van alles wil en door je eigen lichaam volledig op de rem wordt getrapt.

En ik kan je zeggen je denkt nu die fout maak ik nooit meer, maar je gaat hem nog 30x maken, omdat je denkt nu kan ik het wel of nu heb ik wel genoeg energie. Helaas… De balans in je ziekte accepteren gaat dus een hele lange weg zijn en het kan ook zijn dat die balans de ene periode er wel is en de andere niet.

Dit waren de punten die ik met je wilde delen. Hopelijk heb je er voor jezelf wat herkenning uit gehaald, lees je dit en kan je eindelijk aan je tante uitleggen hoe je je voelt of wat dan ook, zolang je er maar iets positiefs uit haalt.

Liefs Linne ♥

Wil je op de hoogte blijven van alles wat er gebeurt? Dan kun je mij ook volgen op Instagram.

– Dit blogartikel bevat geen gekregen producten of samenwerkingen