Chronische pijn klachten bespreekbaar maken – Gastblog #7 Yvonne

Praten over chronische (pijn)klachten, hoe doe je dat?! Vier keer per jaar schrijf ik een artikel voor het RSI magazine waarbij ik thema’s rondom chronische pijn klachten bespreekbaar maak. Voor het eerste artikel dat ik schreef werd mij gevraagd iets te schrijven over communicatie. En nog specifieker: ‘hoe maak ik aan mijn omgeving duidelijk hoe het is om iemand met chronische pijn te zijn?’ Eigenlijk kon mijn antwoord op die vraag heel kort zijn, dat kun je namelijk niet. Pijn is zo persoonlijk dat je nooit aan iemand duidelijk kunt maken wat je precies voelt. Dit wordt al makkelijker wanneer iemand zelf ook chronische klachten heeft. Dan spreek je meer dezelfde taal. En toch kan ik zeker wat schrijven over dit onderwerp. Dat een ander nooit precies zal kunnen begrijpen wat jij voelt wil niet zeggen dat je het begrip van de ander niet kunt vergroten. Het delen van je angst, verdriet en pijn is het begin om milder naar jezelf te worden en om daardoor beter je grenzen aan te kunnen geven. Communicatie dus.

Drie varianten mogelijk

Ik deel communicatie altijd op in drie varianten, namelijk communicatie van jou naar jezelf, van jou naar je omgeving en van de mensen uit je omgeving naar jou. Ik zal de drie vormen van communicatie in dit artikel toelichten.

Welke boodschap is voor jezelf?

Communicatie naar jezelf is de basis van alles. De basis voor het accepteren van jezelf en je pijn, de basis van waaruit jij een boodschap naar een ander zendt en dus ook de basis waarop jouw omgeving zijn oordeel baseert. Alle negatieve gedachten over jezelf hebben invloed op jouw gevoel en daarmee op jouw gedrag en dat voedt de negatieve gedachten weer en maakt de cirkel rond. Stel je maar eens voor dat je tegen jezelf zegt dat je je aanstelt en dat anderen dat misschien ook vinden, daar word je waarschijnlijk verdrietig of onzeker van. Wanneer je verdrietig bent trek je je misschien terug, zoek je geen contact met anderen. Als een ander dan ook geen contact met jou opneemt is dat voor jou mogelijk een bevestiging dat jouw gedachten (ik stel mij aan en een ander vindt dat ook) waar is.

Van jou naar de ander

De tweede communicatievorm is die van jou naar de ander. Waarbij jij de bron bent! Jij bent namelijk de enige die aan kan geven hoe het met jou gaat en wat jij nodig hebt. De persoon tegenover jou kan enkel raden hoe jij je op dat moment voelt. Soms wordt er misschien goed gegokt, maar vaker gaat het hier mis. Zeker bij onzichtbare klachten wordt er heel vaak een verkeerde inschatting gemaakt. En ik weet uit eigen ervaring dat dat kan leiden tot nare en kwetsende opmerkingen.

Jij bent de bron

Besef dus dat jij de bron van informatie bent en dat jij de sleutel in handen hebt om de ander duidelijk te maken hoe jij je voelt en wat jij nodig hebt. Makkelijker gezegd dan gedaan. Zo simpel is het nog niet om goed aan te geven aan de ander wat er speelt. Dat komt waarschijnlijk voor een groot deel door jouw eigen negatieve gedachten en de angst om mensen teleur te stellen. Dat maakt dat je eerder zal zeggen dat het wel meevalt, maar hoe langer je dat doet hoe meer jij over jouw grenzen gaat en laat gaan. Dat maakt het ook extra verwarrend voor de ander, wat kunnen ze van jou verwachten en van jouw klachten? En wat kunnen ze dan dus voor jou doen?

De grens is de grens

Komen we dus uit bij je grenzen en hoe belangrijk het is om die duidelijk en op tijd aan te geven. Op deze manier kunnen de mensen om jou heen een betere inschatting maken en meer rekening met je houden. Daarnaast kan het ook een opluchting zijn als je mensen meeneemt in jouw gedachten en gevoelens. Mensen krijgen daarmee de kans jou gerust te stellen en voor jou te zorgen. Daarvoor moet jij dus eerst weer terug naar jezelf om te voelen waar jouw grens ligt. Als je weet waar die grens ligt kun je hem aangeven en heb jij jouw sleutel in handen.

Wat zeg jij nou?

Als laatst dan de communicatie van de ander naar jou. Voor de ander kun je lezen, je partner, een vriend, een familielid, een collega, een leidinggevende of een arts.  Wat als, dat wat gezegd wordt, kwetsend is of een bevestiging van de negatieve gedachten over jezelf. Het is lastig om voor te stellen hoe het is om chronische klachten te hebben als je die niet hebt. Iedereen weet hoe het is om pijn te hebben. Maar chronische pijn is toch echt even een ander verhaal. Iedereen kan vroeg of laat kwetsende opmerkingen maken. Het lastige is dat een ander niet altijd door heeft dat het een kwetsende opmerking is. Er zijn opmerkingen die voor jou erg kwetsend kunnen zijn terwijl de ander het juist goed bedoelde:

– Het komt allemaal wel goed
– Er komen betere tijden
– Het kan allemaal nog veel erger
– Richt je maar vooral op je gezin/je werk/een leuke hobby

Wanneer er voor jou (nog) geen uitzicht is op verbetering kun je niets met zo’n opmerking, hoe goed die ook bedoeld is. Het is dus belangrijk dat je een aantal mensen uit je omgeving meeneemt in wat de klachten met jou doen, je angsten, je negatieve gedachten, je twijfels, je verdriet en je boosheid. Niet iedereen hoeft jou te begrijpen, kies een paar belangrijke mensen uit. Vertel hen hoe jij je voelt, waar je bang voor bent, waar je verdrietig van wordt. En vertel ook vooral aan deze mensen wat jij nodig hebt, waarmee ze jou kunnen helpen en waarmee ze jou vooral niet helpen. Geef het hen aan als ze een kwetsende opmerking maken.

Iedereen moet leren omgaan met jouw klachten

Gun de mensen om jou heen om te leren hoe zij het beste met jou en jouw chronische (pijn)klachten om kunnen gaan. Want voor jou is het een leerproces maar voor de mensen om jou heen ook!

Wil je graag meepraten over allerlei onderwerpen rondom het hebben van een chronische ziekte of chronische pijn kijk dan op mijn persoonlijke instagrampagina @yvonnelankhaarpsycholoog

__________________________________

Meer gastblogs lezen? Klik hier